De kandidaten
Op de digitale ledenbijeenkomst van de Partij voor de Republiek van zaterdag 23 januari jl. is de definitieve kandidatenlijst voor de Tweede Kamer-verkiezingen van 17 maart a.s. vastgesteld. De Partij voor de Republiek kent geen leiders, iedereen is gelijk en elke stem is evenveel waard.
Bruno Braakhuis: ‘ Nederland verdient beter dan deze losgezongen monarchie’
Bruno Braakhuis
In de persoon van Bruno Braakhuis heeft de Partij voor de Republiek een kandidaat met ervaring in het politieke handwerk in de Tweede Kamer gevonden. Bruno was parlementariër namens GroenLinks en fungeerde als woordvoerder van de fractie op het gebied financiën en economische zaken. waar hij eerder in het bedrijfsleven al een indrukwekkende staat van dienst had opgebouwd.
Bruno studeerde industrieel ontwerp en specialiseerde zich in de ontwikkeling van verpakkingen, maar raakte daarna betrokken in de eerste hausse van de internet-ontwikkeling. Hij stond continu in de frontlinie van nieuwe ontwikkelingen en innovaties en had een strategische marketingrol bij Randstad. Toen de Nederlandse energiemarkt geprivatiseerd werd, kreeg hij een vergelijkbare positie bij energiegigant Nuon, Vervolgens legde hij zich toe op het groeiende belang van duurzaamheid voor moderne merken. Hij ontwikkelde een methode die gebaseerd was op ethiek als onderdeel van duurzame ontwikkeling. Die kon hij met succes implementeren bij Van Lanschot Bankiers. Dit leidde tot zijn Kamerlidmaatschap voor GroenLinks, waar hij zich behalve met financiën en economische zaken ook bezighield met innovatie en media. Tevens was hij lid van de enquêtecommissie financieel stelsel. Als Kamerlid pleitte hij voor striktere regels voor de bankensector en voor maatregelen tegen belastingontwijking door bedrijven.
Na zijn Kamerlidmaatschap maakte Bruno een switch naar de Partij voor de Dieren, maar nu heeft hij zich vol overtuiging aangesloten bij de Partij voor de Republiek. Bruno: ‘Mensen zijn bij geboorte niet allemaal gelijk, maar het is mijn overtuiging dat ze dat wel zouden moeten zijn. Dat ze gelijke kansen hebben om volwaardig deel te nemen aan de samenleving, ongeacht waar hun wieg heeft gestaan. Deze drijfveer maakt me sceptisch over religie en afwijzend tegenover adel en koningschap‘ .
‘Juist de Nederlandse egalitaire cultuur, de cultuur van gelijkheid en burgermacht, is de bron van de Nederlandse natie en staat. Als republiek zijn we ontstaan, uit verzet tegen een koning, om ons te ontdoen van gecentraliseerde macht en dan ook nog in één persoon. En we zijn als republiek volwassen geworden. Dat we het over ons hebben laten afroepen door buitenlandse grootmachten om een monarchie te worden, na jaren van Franse overheersing en de totstandkoming van een eenheidsstaat, is een faux pas in een tijdsgewricht geweest waarin we ontwend waren om zelf regie te voeren. Dat dient hersteld te worden‘ .
‘De grondwet maakt voor niemand een uitzondering, behalve voor één familie. Dit heeft deze familie in staat gesteld zich veel kapitaal te verwerven en zich te onttrekken aan wat er leeft bij de bevolking. De hoeveelheid trusts van de Oranjes om aan fiscale wetgeving te ontsnappen, het verkopen van cultureel erfgoed, de vakantie in coronatijd: aan bewijzen van deze losgezongenheid geen gebrek. Nederland verdient beter. Laten we daarvoor gaan zorgen‘ .
Okke de Lint: ‘Een nieuwe Grondwet met gelijke kansen voor iedereen’
Okke de Lint
Okke de Lint is bouwkundig ingenieur, afgestudeerd met de specialisatie bouwmanagement. ‘Ik hoorde over de nieuwe Partij voor de Republiek via het Republikeins Genootschap en was meteen enthousiast over het feit dat dit de verandering gaat brengen die Nederland nodig heeft. In de Partij
voor de Republiek wil ik mij daarom graag inzetten voor de toekomstige Republiek der Nederlanden’.
Het Congres van Wenen in 1815, waarmee de voormalige Nederlandse republiek een monarchie onder Oranje werd, was een historische vergissing, vindt Okke. ‘Hier werd een besluit voor het Nederlandse Volk genomen door andere mogendheden in Europa. Zelfs met de Verlichting in het achterhoofd, betekende dit voor het Nederlandse staatsbestel, in plaats van een stap vooruit in de moderniteit, een stap terug in het feodale. De aristocratie vierde nog hoogtij in Europa, en monarchieën waren nu eenmaal de gangbare staatsvorm. Waar later overal in Europa revoluties uitbraken, gebeurde in Nederland het omgekeerde. Het land veranderde van een republiek in een monarchie. Vanuit de Verlichting gezien moeten wij af van deze twee eeuwen durende feodale “traditie” en moeten we een stap in de toekomst zetten. Een stap die vele landen al twee eeuwen geleden hebben gezet. Geen Koning bij de gratie Gods waar de scheiding tussen kerk en staat met elkaar in conflict komen. De koning heeft direct dan niet meer zoveel macht, maar indirect des te meer, al deze invloeden zijn niet transparant, waardoor je ook bijna geen kritiek kan uitoefenen op het staatshoofd. Dit zijn redenen om afscheid te nemen van de monarchie. Iedereen moet kunnen zeggen wat ze vinden (liberté), iedereen is gelijkwaardig aan elkaar (égalité) en we tolereren elkaar (fraternité). Deze beginselen moeten door het staatsbestel en het staatshoofd worden uitgedrukt, als voorbeeld voor iedereen. Het dient als een sterke basis waarop verder gebouwd kan worden. Een plek waar een individu zich veilig en gesteund kan voelen in een grotere samenleving.’
‘De monarchie moet dus wijken voor een transparante seculaire democratische republiek. Een hedendaagse staatsvorm die klaar is voor de toekomst. Ik wil mij met de Partij voor de Republiek daarvoor inzetten. Ik ben daarom voor een nieuwe Grondwet en gelijke kansen voor iedereen’.
Jeff de Kleijn: ‘De monarchie is een anachronisme’
Jef de Kleijn
Als Sinoloog en amateur-mediëvist bestudeerde Jeff de Kleijn de vergelijkende cultuurhistorie van de Europese en Chinese beschavingen. Als ondernemer in de hoge technologie is hij uit de eerste hand getuige van de geboorte van een nieuw technologisch tijdperk.
Jeff: ‘De industriële revolutie bracht consolidatie en centralisatie naar de feodale hiërachieën. Dynamische keizerrijken bestaande uit verspreide leengoederen werden natiestaten met een machtige centrale overheid. De mechanica van industriële processen werd weerspiegeld in de structuur van de maatschappij. Zoals bij de overgang van het feodale agrarische tijdperk naar het industriële tijdperk, bevinden we ons ook nu weer in een paradigmaverschuiving. Op hoog tempo snellen we het post-industriële informatietijdperk binnen. In het verleden veroorzaakte hardnekkige volharding van verouderde structuren bij grote maatschappelijke veranderingen voor enorm menselijk leed. Denk maar aan de grote oorlog van 1914-18, waar feodale en aristrocratische belangen met gebruik van industriële technologie tot ondenkbaar verlies van levens leidden’ .
Hij vervolgt: ‘ Om in onze huidige revolutionaire tijd het geluk en welvaart van ieder inwoner blijvend tot bloei te kunnen laten komen, moeten we moedig onze sociale en politieke organisatie hervormen. Het is hierbij van belang dat we onze samenleving maken tot een dynamisch en organisch geheel van gelijkwaardige autonome actoren, waar diversiteit en authenticiteit een kenmerk zijn van vrijheid, waar ieder eensgezind samen bestaat in een harmonisch modus vivendi. Wanneer in een gezelschap, in welke vorm dan ook, er mensen zijn die om reden van geboorte, niet om reden van bijdrage of bekwaamheid, onder zeer voordelige omstandigheden een speciale behandeling krijgen, dan is dit steeds funest voor de harmonie en stabiliteit. Een maatschappij van gelijkwaardigen die in onderling respect en samenhorigheid leven, kan zich dergelijke uitzonderingen nooit veroorloven. De monarchie is een anachronisme. Het vertegenwoordigt een systeem dat conflicteert met de bewegingsrichting van het algehele bewustzijn en de ontwikkeling van het maatschappelijk leven. Het staat symbool voor nepotisme, corruptie en onrechtvaardig exceptionalisme. En dat is niet alleen verkeerd, het is historisch beschouwd extreem gevaarlijk. De huidige monarchie werd geïnstalleerd door reactionaire aristocraten pas na de napoleontische oorlogen. Sinds Waterloo zijn alle Nederlanders formeel onderdanen, en alle Nederlandse politici in zekere zin praktisch knechten van één familie. Om Nederland en Europa met succes een nieuw tijdperk in te laten gaan is een systeem-verandering essentieel in de res publica. Een nieuw sociaal contract is noodzakelijk waarin een werkelijke gelijkheid van rechten en een vergroot concept van burgerschap. Hiervoor moet de angel uit het oude systeem. En deze angel is zonder twijfel de monarchie. Het is hier waar ik mij voor wil inzetten’ .
René Zwaap: ‘De monarchie is het symbool van de stilstand’
René Zwaap
Als presentator van ‘s lands eerste kritische royaltyrubriek De Appeltjes van Oranje op de Amsterdamse lokale zender Mokum TV haalde journalist René Zwaap zich medio jaren ’90 de innige haat op de hals van prins Bernhard. Dat kwam omdat René als eerste de verloren gewaande foto toonde van het huwelijksfeest van Juliana en Bernhard in 1937, waarbij de bruiloftsgasten tijdens een concert ter ere van het bruidspaar in de Haagse Schouwburg op de tonen van het Horst Wessellied de Hitlergroet brachten. Bernhard was buiten zichzelf van woede en eiste bij René’s toenmalige hoofdredacteur bij De Groene Amsterdammer zijn onmiddellijke ontslag. Het inspireerde René tot nog veel meer onderzoekswerk naar de schaduwzijde van het Nederlandse koningshuis. Bijna wekelijks hing de prins bij zijn hoofdredacteur Martin van Amerongen aan de lijn met het dringende verzoek ‘die verschrikkelijke Zwaap‘ zijn congé te geven. Daar zag Van Amerongen gelukkig van af en in 2000 werd René op het gala van de Nederlandse Tijdschriftenbond onderscheiden als redacteur-columnist van het jaar. Het was in die tijd dat bij René het idee opkwam dat Nederland wellicht beter af zou zijn zonder monarchie. Mettertijd ontwikkelde hij zich tot een overtuigd aanhanger van de republiek.
Tegenwoordig is hij hoofdredacteur van De Republikein, tijdschrift voor politiek, cultuur, recht & burgerschap en voorzitter van de Partij voor de Republiek, waarvan hij een der oprichters is.
Een jarenlang verblijf als correspondent in Zwitserland sterkte René in de overtuiging dat een goed georganiseerde republiek als de Zwitserse, waarin het volk soeverein is en burgers volwassen genoeg zijn om verantwoordelijkheid te dragen voor het publieke belang, ook in Nederland mogelijk moet zijn. René: ‘Een republiek op zich is geen enkele garantie dat het goed gaat met een land. Maar een geavanceerde republiek als de Zwitserse is een monument van beschaving. Een land dat strikt wordt geregeerd door middel van referenda en zich toch steeds meer afkeert van het populisme dat elders in Europa steeds meer aan macht wint, is het bewijs dat het toch nog in orde kan komen met de mensheid‘ .
Ervan overtuigd dat het heroplevende ultra-nationalisme een grote bedreiging vormt, begon René zich te engageren voor het idee van een Europese republiek, zoals dat onder meer wordt bepleit door de Duitse filosofe Ulrike Guérot, schrijfster van het boek Waarom Europa een republiek moet worden. René: ‘Guérot presenteert haar idee nadrukkelijk als een utopie, die pas na het jaar 2045 werkelijkheid zou kunnen worden. Een Europese republiek waar natiestaten langzaam verdwijnen ten gunste van een Europese republiek van aan elkaar gelijkwaardige burgers, lijkt mij de ideale opvolger van de Europese Unie. Geen eenheidsworst gedicteerd door Brusselse bureaucraten zonder werkelijk democratisch mandaat, maar een bont en divers Europa, bij elkaar gehouden door een Zwitsers kantonmodel op Europese schaal, gericht op het welzijn van alle burgers. Dat is een Europa dat ik mijn kinderen en mijn kleinzoon graag toewens en waar ik me graag voor wil inzetten. Nederland heeft al het talent en kunnen in huis om het voortouw te nemen in dat proces. Maar dan moet het eerst wel het goede voorbeeld geven en die monarchie afzweren, die even misplaatst is als een koekoeksklok in een ruimtelaboratorium. Zolang we hier achter die Gouden Koets blijven aanhollen, staan we in heel de wereld voor schut en hebben we nergens iets te vertellen‘ .
Thom Straatsma: ‘ Het koningschap belichaamt de sociale ongelijkheid’
Thom Straatsma
Thom Straatsma staat bekend als Amsterdams dichter en is co-eigenaar van theater-restaurant Mascini op de Amsterdamse Zeedijk. Voorheen was hij assistent van ex-minister van Defensie Henk Vredeling en de Amsterdamse wethouder Annemarie Grewel bij de Emancipatieraad. Daarnaast was hij redacteur van het tijdschrift Politiek.
Thom studeerde geschiedenis in Leiden toen daar ook de latere koning Willem-Alexander en premier Mark Rutte studeerden. Hij was principieel weigeraar van de militaire dienst en tijdens zijn vervangende dienstplicht kwam hij terecht als medewerker bij de Emancipatieraad, op het bureau van Henk Vredeling, de voormalige minister van Defensie van de PvdA in het kabinet-Den Uyl, en bij PvdA-wethouder Annemarie Grewel in Amsterdam. Het was het startsein voor een levenslange passie voor het politieke bedrijf.
Jarenlang was Thom galeryhouder in de hoofdstad, gespecialiseerd in Russische moderne kunst. Ook werd hij bekend als ‘Dichter van de Zeedijk‘, een eretitel die hij kreeg van schrijver Kees van Beijnum.
Zijn motief om toe te treden tot de Partij voor de Republiek komt voort uit zijn overtuiging dat de Nederlandse samenleving dringend toe is aan een radicaal democratisch moderniseringsproces op zowel bestuurlijk, sociaal als economisch niveau. Thom: ‘De Nederlandse politiiek is hopeloos in zichzelf vastgelopen en heeft de deur wijdopen gezet voor een gevaarlijke populistische onderstroom die drijft op de teleurstelling van de massa, maar daartoe geen enkel alternatief biedt anders dan politieke exploitatie van xenofobische sentimenten en complottheorieën en isolationalistische kortzichtigheid op Europees niveau. Het is de hoogste tijd dat de idealen van de Franse revolutie – vrijheid, gelijkheid en broederschap – met trots worden uitgedragen in dit land. Afscheid van het koningschap, dat een fopspeen is gebleken, hoort bij dat proces. Eens te meer daar het koningschap de ongelijkheid belichaamt die dit land geheel volgens de leer van Piketty steeds meer verdeelt in haves en have-nots, de overconcentratie van kapitaal en de onderbetaling van arbeid‘ .
Als cultureel ondernemer bij theater-café Mascini kreeg Thom direct te maken met de economische ramp die zich in het kielzog van de Covid 19-pandemie aan het voltrekken is. Hij organiseerde een corporatie om dit establissement aan de Zeedijk op te starten, maar direct daarop brak de pandemie uit en volgde een lange periode van gedwongen sluiting, waarvoor de jonge onderneming geen enkele vorm van financiële compensatie van de overheid ontving. ‘Met een waakzamere, meer pro-actieve overheid en meer Europese samenwerking had deze pandemie in betere banen kunnen worden geleid. Eens te meer reden om meer aandacht te vragen voor het idee van een Europese republiek, die het welzijn van haar burgers centraal stelt in plaats van het belang van de banken. En de Partij voor de Republiek is de enige partij in Nederland die dat bepleit‘ .
Mieke de Graaf: ‘Erfopvolging past absoluut niet in een modern democratisch Europa’
Mieke de Graaf
Mieke de Graaf was ondernemer op Terschelling en is al jaren lid van het Republikeins Genootschap. Mieke was o.m. werkzaam als taxateur vastgoed en heeft veel leidinggevende ervaring in het bedrijfsleven. Mieke over haar beweegredenen om op de kieslijst van de PvdR plaats te nemen: ‘Ons land zou pas echt democratisch zijn als iedere staatsburger bij gebleken geschiktheid tot het hoogste ambt geroepen kon worden. Erfopvolging past absoluut niet in een modern democratisch Europa. Het doel van de Partij voor de Republiek is de discussie aan te zwengelen over de achterhaalde poppenkast genaamd monarchie. Ons einddoel is natuurlijk een republiek. Het is zeer teleurstellend dat SP, GroenLinks en D66 zich inzake dit onderwerp stilhouden, vandaar dat de Partij voor de Republiek echt nodig is’.
Serge van Duijnhoven: ‘ Iedere monarchie betreft een atavistische anomalie’
Serge van Duijhoven
Serge van Duijnhoven heeft ervaring in de Europese, Belgische alsmede de lokale Nederlandse politiek. In 2018 was hij mede-oprichter van de Bossche vrijbuiterspartij Buitengewoon Ongewoon (Lijst 14). Serge is dichter, historicus en frontman van de band Dichters Dansen Niet. In de jaren negentig was hij oorlogsverslaggever op de Balkan, en schreef hij vanuit het desintegrerende Joegoslavië artikelen voor De Groene Amsterdammer en NRC-Handelsblad. Als mede-oprichter van het avantgardistische tijdboek MillenniuM legde hij samen met zijn kompaan Joris Abeling de Nederlandse en Belgische monarchieën duchtig het vuur na aan de schenen.
Van 1996 tot 2017 woonde en werkte Serge als parlementair verslaggever in Brussel. In die hoedanigheid werkte hij actief mee aan het veeltalige kosmopolitische project De Europese Grondwet in Verzen.
Over zijn visie op de Oranjemonarchie zegt Serge: ‘ Iedere monarchie, ook de Nederlandse post-stadhouder variant, betreft een atavistische anomalie, zowel in de ruimte als de tijd. Nederland is van huis uit een Republiek die per abuis, na keizer Napoleon, tot Koninkrijk gedegradeerd werd. Een dergelijk middeleeuws en feodaal Kroonmodel, geeft geen pas in een hedendaags democratisch land dat lid is van de Europese Unie. De EU van de toekomst, zal sowieso niet langer als een Unie van Natiestaten kunnen blijven bestaan. Het Europa van de 21ste en 22ste eeuw, zal er noodgedwongen een dienen te worden van de regio’s. De arbitraire grenzen van veelal in de negentiende eeuw ontstane natiestaten, zullen in de toekomst onmogelijk stand kunnen houden in tijden van voortschrijdende democratisering, globalisering en helaas waarschijnlijk ook verpaupering’ .
Aangaande de ontbinding van de monarchie heeft Serge vastomlijnde opvattingen.’ Het door de Oranjes over de ruggen der Nederlandse burgers bijeen gegraaide kapitaal, dient voor tachtig procent terug te vloeien naar de schatkist. En ten goede te komen aan onderwijs, infrastructuur, ecologie maar vooral: aan een soepel functionerend democratisch bestel waarin er plek is voor burgerraden die volgens loting bij de wetgeving en uitvoering van het beleid, zoals bepleit door David van Reybrouck, gestalte kunnen krijgen. De paleizen en huizen van Oranje, dienen beschikbaar te worden gesteld aan het volk. Niet alleen om dienst te doen als musea. Maar ook als asielzoekerscentra, opvangtehuizen voor daklozen alsmede voor belaagde vrouwen op de vlucht voor geweld’ .
De Partij voor de Republiek brengt de poëzie in de politiek. Serge vierde dat met het volgende gedicht:
OP DEZE VALREEP
Geen politiek gekonkelfoes
en ook geen wassen neuzen
meer op deze valreep van het
nieuwe en het oude leven
dat morgen frisgeboren
als een varkentje gewassen
wordt en kortgeschoren was
geen heirscharen der wrake meer
en geen haatkoren van Trumpians of
Hooligans, geen ‘regels van destijds’
geen hypocriete Koningspraat
noch praatjes voor de monarchale vaak
geen vuige reisjes meer naar
vluchtelingenstranden
geen dienstbodes meer
die als slaven moeten zwoegen
in woestijnen, zweten in
garages. Geen plastic
eilanden in overhitte oceanen
geen Brexit-vis die slechts een beetje
vers zou zijn, geen valse kronkels
geen vernederingen meer
geen leugentjes om bestwil, geen
Covid meer en geen geweld
geen zorgen om het niet bestaande geld
het onbezoldigde bestaan
geen wrok meer en geen honger
geen kwaaie tong en geen gebrek
koester de liefde. Ga licht door
het leven, laat alles zijn plek
gun Holland weer haar Republiek
en ieder zijn thuis
iedere route kent wel duizend wegen
en alle leiden terug naar huis
Serge van Duijnhoven
29.XII.20
Paul Damen: ‘ Om beschaafd te zijn moeten we weer een republiek worden’
Paul Damen
Paul Damen is sociaalhistoricus en journalist, schreef voor allerlei(week)bladen, was o.a. hoofdredacteur van het Nieuw Israëlitisch Weekblad (NIW), schreef het standaardwerk over dictators en hun poëzie, ‘Bloemen van het kwaad’ en is nu redacteur van De Republikein, tijdschrift voor politiek, cultuur, recht & burgerschap.
Paul over zijn motivatie toe te treden tot de PvdR: ‘ Toen De Zwijger definitief zweeg, bracht hij, zegt men, nog nét uit: “Mijn God, heb medelijden met mijn arme volk…” Daar héb je het al: het is niet jouw God, Willem, en al evenmin jouw volk. Ik ben geen eigendom van een halfduitse importfamilie, eeuwenlang aangevuld met andere buitenlandse bastaarden. Begrijp me goed: ik heb niks tegen Wim-Alex of zijn eega. Hij werkt ongetwijfeld hard en het lijkt me een gezellige corpsbal waar je goed een biertje mee kan drinken. Wim moet alleen geen koning wezen. Waarschijnlijk vindt hij dat zelf ook.
‘Want het is een absurd systeem steeds weer zo’n overerfbare Oranjeblaag, zoals straks die arme Amalia, op een bordes te hijsen waar je niks zeggen mag. En als je het wél doet, de premier steeds weer op het scheitschavot moet klimmen met excuses.
‘ Want wát, op kunst en krijgskunst na, hebben de Oranjes ons opgeleverd behalve eeuwenlang potverteren, machtsmisbruik, meningenbeknotting, arrogantie, en wegvluchten als er gevochten moet? Wat hebben ze ons gebracht behalve damesbladenpagina’s, luxe motorjachten en huisjesmelkerij? Al sinds Oldenbarneveldt en de gebroeders de Witt kan toch geen weldenkend mens dit nog willen? Maar het duurt al eeuwen te lang. Het moet maar es afgelopen zijn. Nederland was ooit de eerste trotse republiek van de beschaafde wereld. Om weer beschaafd te zijn moeten we dat weer worden’.
Ed Heesbeen: ‘Tijd om Nederland eigentijdser te maken’
Ed Heesbeen
Na zijn full time journalistieke loopbaan werd Ed Heesbeen politiek actief bij de PvdA. Hij werd al snel secretaris van zijn plaatselijke afdeling en was vijf jaar lid van de schaduwfractie. Met de Partij voor de Republiek ontdekte hij de partij naar zijn hart. Ed: ‘Een partij om Nederland eens wat eigentijdser te maken met de overgang naar een republiek. Daar ga ik mij voor inzetten’.
Na de middelbare school zwierf Ed in eerste instantie langs een trits part time jobs om uiteindelijk in ‘de automatisering’ te belanden bij een dochtermaatschappij van de Nederlandse Spoorwegen. Daarna werd hij journalist met als specialisatie automatisering in Amsterdam, daarna volgden als standplaats Den Haag, Den Bosch, opnieuw Amsterdam en Rotterdam. Daarna werd hij correspondent België en Europese Unie voor de Gazet van Antwerpen. Ed: ‘Na mijn grote liefde Amsterdam werd Antwerpen mij in de loop der jaren eveneens zeer dierbaar. Een laatste overstap bracht mij in het noorden van het land, alwaar ik nu nog woon, in het buitengebied van Staphorst aan de rand van het mooie stadje Meppel. En zoals het een zwervend koppel betaamt bevalt het mijn vrouw en mij hier ook prima. Tot we waarschijnlijk toch weer vertrekken, we zochten vorig jaar naarstig naar een mooi plekje in Portugal, sterker nog, dat hadden we gevonden, maar corona hield ons tegen. Hoe gaat het dan met het contact met de kinderen?
Hij vervolgt: ‘De Partij voor de Republiek hoopt op termijn, samen met andere republikeinse partijen, uit te komen bij een Europese Partij voor de Republiek. Ik vind dat een nobel streven, ik ben in Brussel een overtuigd Europeaan geworden. Maar die Europese droom kan niet anders dan nog ver weg zijn. Werken aan een Nederlandse republiek kan veel sneller. Tijd dus om daarmee te beginnen!’
Siebren Klein: ‘We moeten naar een verenigd democratisch Europa’
Siebren Klein
Siebren Klein werkte als verpleegkundige in verschillende ziekenhuizen. Na zijn pensionering was hij nog enige jaren vrachtwagenchauffeur. Als vakbondsman namens de FNV zat hij bij verschillende ondernemingen in de ondernemingsraad. Siebren: ‘Ik kan me goed vinden in de uitgangspunten en doelstellingen van de Partij voor de Republiek. Als overtuigd Republikein en Europeaan voel ik mij door de huidige politieke partijen niet vertegenwoordigd. Ik mis een visie op de toekomst, een plan voor Nederland binnen Europa.’
‘Ik denk aan een land zonder koningshuis, met alle daarvan afgeleide bestuursstructuren, maar met een echte democratie met gekozen, en verantwoording afleggende, vertegenwoordigers in alle bestuurslagen en -functies. Daarnaast streven naar een verenigd democratisch Europa. De Partij voor de Republiek omarmt dit staatsmodel, daarom ben ik lid geworden’.
Lijstduwer Rob Muntz (met morele support van Arthur van Amerongen)
Arthur van Amerongen (l) en Rob Muntz.
In de figuren van Arthur van Amerongen en Rob Muntz vond de Partij voor de Republiek een goed op elkaar ingespeeld duo dat zich bereid toonde de lijst van de partij te duwen bij de komende verkiezingen. Arthur doet dat buiten de lijst om, want zijn honden weigerden naar Den Haag te verhuizen. Reuring gegarandeerd wanneer deze twee anarchistische ontregelaars de krachten bundelen. Zo wonnen ze in 2004 gezamenlijk de Nipkow Zilveren Reissmicrofoon voor de 24-delige radio serie De Inburger King.
Arthur woont in de Portugese Algarve en schrijft daar wekelijks zijn geruchtmakende columns voor de Volkskrant en HP/De Tijd. Hij won de Nipkowschijf en de Prijs voor de Dagbladjournalistiek.
In zijn veelgelezen column in de Volkskrant brak Arthur al een lans voor het streven van de Partij van de Republiek om te komen tot een Republikeins Akkoord, waarbij de koning vrijwillig afstand doet van de troon, net als de rest van zijn familie. Het koningschap komt vervolgens grondwettelijk in handen van de Raad van State, die de Staten-Generaal dan adviseert de Republiek uit te roepen. De miljarden verkregen uit de sanering van het koningschap worden transparant verdeeld en geïnvesteerd in onderwijs, schuldhulpverlening voor slachtoffers van het coronavirus én herstelbetalingen voor de slavernij en koloniale uitbuiting, waarin het Huis van Oranje-Nassau vijf eeuwen een voortrekkersrol vervulde. Het klonk de columnist als muziek in de oren. ‘De timing is perfect. De populariteit van het koningshuis is op een historische dieptepunt aangeland door de strapatsen van Willie en Maxi, de hebzucht van huisjesmelker Prins Bril en het eeuwige financiële gekonkelfoes van een van de rijkste families ter wereld. Leve de republiek!’
Programmamaker en ondernemer Rob Muntz kwam veelvuldig in de media toen hij in 2000 als reactie op de daverende verkiezingsoverwinning van de extreemrechtse Jörg Haider in Oostenrijk voor het VPRO-programma Waskracht in Wenen een Hitler-persiflage deed. Zijn veelbelovende tv-carrière werd in de knop gebroken. Spijtig, want wat Muntz met zijn act aan de kaak stelde – de opkomst van een nieuw fascisme in Europa – was aanzienlijk smakelozer dan zijn performance. Voordat hij bij de VPRO de deur werd uitgezet maakte Muntz nog de satirische De Grote Interprovinciale Oranje Quiz, die door de omroepbazen zo schokkend werd bevonden dat die jaren in een kluis verdween.
Rob Muntz over zijn stap naar de PvdR: ‘Ik ben republikein sinds het moment dat ik in een oranje apenpakje verplicht het Wilhelmus moest zingen op Koninginnedag Het klassieke republikeinse geluid, dat in onze politiek is verdwenen sinds de moord op de gebroeders De Witt, gaan we weer terugbrengen in de Tweede Kamer. Vrijheid in handelen en verantwoordelijk zijn voor elkaar. Het is nu of nooit. Het Huis van Oranje is een onmenselijke uitvinding, voor zowel de leden van het Koningshuis zelf, alswel voor ons: de “onderdanen”. Dit moet en kan menselijker. De oplossing: Het koningshuis opheffen. Uit de grondwet laten verdwijnen. We zijn er aan toe, meer dan ooit!’
Het initiatiefcomité van de Partij voor de Republiek
Lodewijk Brunt ((1942-2020) was emeritus hoogleraar Stedelijke vraagstukken aan de Universiteit van Amsterdam. Behalve over zijn vakgebied publiceerde hij ook veel over India, dat hij door zijn kennis van het Hindi/Urdu goed leerde kennen. Hij leverde regelmatig bijdragen aan tijdschrift De Republikein en schreef mee aan Genoeg = Genoeg – het Eerste Manifest van de Partij voor de Republiek.
Teun Gautier is uitgever en stadsmaker. In 2016 richtte hij De Coöperatie op, een coöperatieve uitgeverij van, voor en door freelancers. Daarnaast is hij oprichter van het online klokkenluidersplatform Publeaks. Voorheen was hij directeur van weekblad De Groene Amsterdammer en voorzitter van de Raad van Toezicht van Pakhuis de Zwijger.
Jurist en literator Manuel Kneepkens was de oprichter van de Rotterdamse Stadspartij, die hij twaalf jaar lang als gemeenteraadslid vertegenwoordigde. Allergisch voor alles dat riekt naar populisme zet hij zich in voor ‘poëtisering van de politiek.’ Hij doceerde criminologie aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam en was voorzitter van de Coornhertliga, de vereniging tot strafrechthervorming.
René Zwaap is hoofdredacteur van tijdschrift De Republikein (www.derepublikein.nl) en heeft een lange staat van dienst als criticus van het monarchale stelsel in Nederland, dat hij omschreef als ´koekoeksklok in een ruimtelaboratorium´. Hij gaf leiding aan het spraakmakende onderzoek naar de kosten van het koningshuis van het Republikeins Genootschap.
Comité van Aanbeveling
Wijnand Mijnhardt is emeritus hoogleraar moderne geschiedenis aan de Universiteit van Utrecht en lid van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. Toen hij afscheid nam van de universiteit, wijdde hij zijn afscheidscollege, Een Republikeinse Erfenis, aan een pleidooi om de idealen van de Bataafse republiek in ere te herstellen in het hedendaagse politieke bedrijf. Lees die tekst hier.
Schrijfster en dichteres Els de Groen publiceerde een tiental boeken over Oost-Europa. Vanwege de aldus opgedane kennis belandde ze in 2004 als Europarlementariër in de fractie van De Groenen, aanvankelijk als lid van Europa Transparant. Haar kernactiviteiten, gedurende de 5 jaar van haar mandaat, richtten zich op de bestrijding van fraude met EU-fondsen, meestal bestemd voor de 12 miljoen Roma en Sinti, in het transparant maken van de bestedingen, het helpen publiceren van nog gesloten geheime archieven uit de communistische periode en het doorlichten van kandidaten uit toekomstige lidstaten voor belangrijke posten in Brussel. Dat werk, én haar inzet voor de rechten van minderheden, maakte haar niet geliefd in rechts-populistische en postcommunistische kringen. Over haar ervaringen in Brussel en Straatsburg schreef ze het boek Voor het volk, dat in het Duits en het Engels werd vertaald.
Historicus Gerard Aalders geniet grote bekendheid met zijn kritische werken over het (dis)functioneren van het Huis van Oranje-Nassau. Zijn biografische studies van Wilhelmina en Bernhard vormen belangrijk tegenwicht voor de hagiografische geschriften waar zijn collega-historici mee voor de dag plegen te komen. Zijn recent verschenen Oranje Zwartboek werd een onverbiddelijke bestseller. Als medewerker van het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) kwam hij op grond van zijn research regelmatig in conflict met zijn superieuren, In 1996 onthulde Aalders in zijn samen met Coen Hilbrink geschreven boek De Zaak Sanders het lidmaatschapsnummer van Prins Bernhard bij de NSDAP. Het leidde tot een diepe crisis bij zijn instituut, met grote druk vanuit de politiek en een woedende Bernhard, die alles bleef ontkennen. Aalders werd in 2019 verkozen tot Republikein van het Jaar en verzorgt een vaste column in De Republikein, tijdschrift voor politiek, cultuur, recht & burgerschap.
Anton van Hooff was tot 2008 hoofddocent klassieke geschiedenis aan de Universiteit Nijmegen. Sinds zijn pensionering doceert hij nog regelmatig klassieke talen aan het Stedelijk Gymnasium Nijmegen. Hij schrijft voor diverse kranten en tijdschriften. Van 2009 tot 2015 was hij voorzitter van de vrijdenkersvereniging De Vrije Gedachte. Hij heeft tal van boeken op zijn naam, onder meer over Nero en Seneca, Athene en Marcus Aurelius. Als prominent republikein gaf hij in 2014 de eerste Hans van den Bergh-lezing bij het Nieuw Republikeins Genootschap. In zijn recent verschenen boek Het Plakkaat van Verlatinge betoogt hij waarom de Acte van Verlatinge uit 1581 gezien kan worden als de geboorteakte van Nederland en als bindend symbool van de waardengemeenschap van de onafhankelijke Nederlandse natie. Hij schreef tal van bijdragen aan De Republikein, tijdschrift voor politiek, cultuur, recht & burgerschap, waaronder dit artikel, Wat is een republiek.
Econoom Gerard van der Zwan werkte gedurende 35 jaar op het ministerie van Buitenlandse Zaken, waar hij in de loop van de tijd zeven verschillende functies vervulde, met name op het gebied van Ontwikkelingssamenwerking en het Europese beleid. Zijn interesses gaan uit naar de buitenlandse betrekkingen van Nederland en de internationale context waarin het buitenlands beleid van Nederland zich manifesteert. Eén aspect daarvan is de positie van Nederland met de monarchie.
Gerard: ‘Een monarchie hoort niet bij een land dat een democratisch land zegt te willen zijn. Veel van de leden van de partijen, die in de Tweede Kamer vertegenwoordigd zijn, vinden ook dat de monarchie niet meer bij deze tijd past. Ze durven het echter niet hardop te zeggen. De PvdR durft dit wel. In een democratisch land horen alle publieke functie in principe open te staan voor alle bewoners. Dat geldt ook voor de functie van staatshoofd. Dat die functie in het jaar 2021 openstaat voor slechts één familie is een erfenis uit het verleden die niet langer in deze huidige tijd past’.
De PvdR zet zich in om een federaal Europa tot stand te brengen, waaraan Nederland als Republiek deel moet nemen. Ook dat spreekt Gerard zeer aan. ‘Ons land is onderdeel van Europa en moet dat blijven. Ten eerste omdat onze welvaart en vrede in de wereld alleen kan worden verkregen en gehandhaafd door verdergaande samenwerking van de landen in de Europese Unie. Ten tweede omdat het voor de Nederlandse bevolking belangrijk is om op een ongehinderde manier door Europa te kunnen reizen en verblijven’. Voor De Republikein, tijdschrift voor politiek, cultuur, recht & burgerschap schreef hij dit pleidooi voor de omvorming van de Europese Unie in een federatie.
Wetenschappelijk advies
Ries Roowaan is historicus met als specialisme Europese geschiedenis. Hij publiceerde o.m. Im Schatten der Großen Politik. Deutsch-niederländische Beziehungen zur Zeit der Weimarer Republik 1918-1933 (2006) en gaf leiding aan de geschiedenisafdeling van ABN AMRO. Hij leverde talloze bijdragen aan essaybundels, is een vaste medewerker van tijdschrift De Republikein en mag zich ook graag begeven op het terrein van de fictie.
Het bestuur
Voorzitter: René Zwaap
Secretaris: Monique Verstallen
Penningmeester: Thom Straatsma
Meer informatie: www.republiek.eu
Contact info@republiek.eu
Tel. 0626507561 (voorzitter)